Vittorio Arrigoni, İtalyan bir aktivist, barış gönüllüsü. İslam dünyasındaki, Ortadoğu’daki işgalleri, yıkımları, derin trajedileri rahat koltuklarına gömülüp kahvelerini yudumlarken izleyen çağdaşlarının ve soydaşlarının aksine acının, gözyaşının, yıkımın içinde olmayı seçti. Filistin’deydi…
Filistin’e üzülür gibi yapan, beş yıldızlı konferans salonlarında Filistin’i konuşan bizler gibi yapmayıp Filistinli bir direnişçi oldu. Orada olduğu sürece İsrail’in vahşetini, katliamlarını yazılarıyla, fotoğraflarıyla bütün dünyanın yüzüne çarpıyordu. Zulmün ve direnişin ve ölümün kalbindeydi. Kanın, barutun, bombanın… İsrail’in cehenneme çevirdiği Gazze’de mazlumlara, gariplere, ezilmişlere kalkan olmuştu. İnsanlık onurunu yok eden aşağılık müdahalelere karşı canlı bir kalkan. Hem canlı kalkandı hem de Gazze’den yazdığı ateşli yazılarla ve yürekten yorumlarla İsrail’in dünyadaki imajını alt üst eden yüce bir cesaretti. Demokrasi kılıklı vandalizmi, din perdeli maddeperestliği, acımasızlığı, vicdansızlığı sonuna kadar deşifre ediyordu. Yazılarını “insan kalın” diye bitirerek herkesi uyarıyordu. İnsan kalmanın ne denli önemli olduğunu her dem hatırlatıyordu. İnsanlıktan çıkanların hadsiz zulümlerini, sınırsız vahşiliklerini bizatihi görüyordu çünkü.
2008 yılı Ağustosunda Gazze ablukasını kırmak için yola çıkan “Özgür Gazze” gemisindeydi. Zorbalıktan, kaba güçten örülmüş, harcı Filistinli kanıyla karılmış İsrail’in zulüm kalelerine fırlatılmış bir ok gibiydi. Zalimleri on ikiden vuran bir ok. Daha Gazze’ye geleli bir ay geçmeden İsrail’in hedefi Filistinli balıkçıları korumak için canlı kalkan olduğunda yaralandı. Yine bir başka teknedeyken tutuklandı. Sayısız gözaltılar, hapisler, sınır dışı edilmeler, İtalya Devletince ülkesine dönmesi için uyarılmalar… O, bütün bunlara rağmen yine Gazze’deydi. Yüreği Gazze için çarpıyor, aklı fikri mazlumlardan ırak olmuyordu. İsrali’in Gazze’de ördüğü utanç duvarına karşı söylediği “Çav Bella” marşı duvarlara çarpıp bütün gökyüzünde yankılanıyordu. Devrim şarkıları söylüyordu Filistinli çocuklarla.
Genç bir adamdı Arrigoni… Gençliğinin en güzel on yılını mazlumlara, mültecilere, evsizlere, öz yurdunda topraksız bırakılmışlara adadı. Aynı Amerikalı Rachel gibi. İsrail buldozerlerinin yıkımlarına karşı bedenini kalkan yapan 23 yaşındaki Rachel… İkisi de vicdansızca, namertçe katledildiler. Rachel’in katilleri belliydi. Arrigoni’nin ki ise bir sır perdesiyle gizlendi. 15 Nisan 2011 günü Gazze’de, Hamasla çatışma içinde olan “Selefi” bir grup tarafından kaçırılıyor. Grup Vittorio’yu Hamasla pazarlık yapmak için kaçırdığını söylüyor. İtalyan barış gönüllüsü karşılığında tutuklanan arkadaşlarının serbest bırakılmasını istiyorlar.
Her ne hikmetse pazarlık yapmak amacıyla kaçırdıkları Vittorio’yu aşağılık bir biçimde, kaçırıldıktan kısa süre sonra hunharca katlediyorlar. Metruk bir evde bulunuyor cesedi. Ölümünün arkasından bir sürü spekülasyon… Filistin Hükümeti Arrigoni’nin katledilmesini şiddetle kınıyor. Katillerin bulunması için operasyonlar düzenleniyor. Genel kanı cinayetin arkasında İsrail’in olduğu noktasında. Çünkü bu işten karlı çıkan İsrail oldu. Hem bir muhalif susturulmuş hem de cinayet Filistinlilere ihale edilmiştir. İsrail bu olayla Gazze üzerindeki baskısını ve operasyonlarını meşrulaştırdı. Güvenliğin olmadığı bahanesi iyi bir tezgâh olarak görülebilir.
Rachel Corrie, Juliano Mer Hamis, Vittorio Arrigoni… Binlerce kilometre uzaktan gelip vicdanını yitirmiş dünyanın vicdanı oldular. Ölmeyi unutan yaşlı dünyamıza tutkulu bir ölümün hâlâ var olduğunu ve olabileceğini bir kez daha gösterdiler. Aslında yaşamanın en derin anlamı kendini ölümde, ölümü göze alabilmekte gösterir. Ölüm göze alınabildiğinde tutkuyla yaşanır, her ne yaşanıyorsa. Corrie, Hamis, Arrigoni maddi medeniyetin doruklarında yaşanan bir hayattan geldiler. Dünyasallığın en yoğunundan… Acının, yokluğun, ölümün, kaybetmenin, kaybolmanın ülkesine yürüdüler. En gerçek yürüyüş olan ölüme… En hakiki olana…
Selam olsun Onlara!..
Muaz ERGÜ
Son Yorumlar